ความสุขมิต้องเสาะแสวงหา คล้ายความเงียบงัน เพียงปิดวิทยุ ปิดทุกสรรพเสียง เราจะพบว่าความเงียบอยู่ตรงนี้มิเคยห่างหาย ชีวิตเราทั้งหลายเดินทางยาวนาน เราถามหาความสุขแท้แต่ไม่เคยได้พบ เรามีชีวิตที่รก หนัก และรุงรัง เราเบียดเบียนเพื่อนมนุษย์ และสัตว์ ทั้งทางตรงและทางอ้อม จากการไขว่คว้า ค้นหาความสุขของเรา ผู้อื่นมิเคยเป็นได้ตามที่เราพอใจ เรากลับโกรธ และเกลียดเขา ทั้งที่เราเองก็มิได้เป็นตามใจผู้อื่น เราทับถมโลกด้วยอัตตาตัวตนที่ใหญ่โตกว่าโลก เราขยับขยายความต้องการเรื่อยไป มิเคยพอใจกับสิ่งที่มีและเป็น ความสุขมิต้องแสวงหา ความเข้าใจจากผู้อื่นก็มิต้องแสวงหา ไม่เคยมีสิ่งใด หรือใครจะเพิ่มเติมให้เราได้ จงกลับมาที่จุดเริ่มต้น ลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกตัว แล้วเราจะพบว่า เราตามหาความสุขไม่ได้ เพราะเรานี่เองคือตัวตนของความสุข